Świerk klujący

Pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie rośnie w górach do wysokości  3300 m n.p.m. W Europie znany jest dopiero od drugiej połowy XIX wieku. Jest zimozielonym drzewem o pokroju wąskostożkowym, dorastającym do 30 m wysokości. Wyróżnia się regularnymi okółkami poziomo ułożonych gałęzi, na których – u starych egzemplarzy – zwisają pędy boczne. Igły o przekroju czworokątnym mogą być szarozielone, niebieskawe aż do srebrzystych (stąd potoczna nazwa świerk srebrny). Są grube, kłujące i nastroszone. Szyszki tego świerka, zanim dojrzeją, są czerwonawe, później jasnobrązowe, długości 6-12 cm i wyróżniają się pofalowanymi łuskami o postrzępionych brzegach. Dorodne stare egzemplarze świerka kłującego zalicza się najczęściej do odmiany \’Glauca\’ – to nazwa zbiorowa dla drzew o zabarwieniu (w różnym stopniu) sinym.
Dobrze sprawdza się w warunkach miejskich, a jego karłowe odmiany doskonale nadają się do niewielkich ogrodów przydomowych.